De schijnélite van de valsemunters

Een week of drie geleden heb ik dit boek van Martin Bosma gekocht. Vanwege een zeer drukke baan in het basisonderwijs, ben ik nog maar op bladzijde 169 (van de 375).

Als je -zoals ik- de 50 gepasseerd bent, weet je je een heleboel te herinneren van wat er in het boek beschreven staat. Je zou kunnen zeggen: 'een feest van herkenning', ware het niet, dat er totaal geen reden is om de vlag uit te steken! Van feest is dus geen sprake! Na een stukje geschiedenis, ben ik aangeland in een gedeelte, waar voorbeelden staan van wat mensen hebben meegemaakt en wat er zoal gebeurt her en der. Hoewel ik al vanaf 1992 tegen de islamisering ben en er in familie- en vriendenkring altijd mee bezig ben en ik heel wat dingen weet, grijpt het me vreselijk aan om ervaringen te lezen. Dan moet ik echt stoppen met lezen... Ik word er zo boos over en ik voel me machteloos! Ik krijg steeds meer het idee, dat we reddeloos verloren zijn. Ik weet waarover ik praat want ik heb in 1992 een jaar min of meer gedwongen op een islamitische school moeten werken. Ik weet hoe je geïndoctrineerd wordt door fundamentalistische moslims. In die tijd heb ik de uitspraak bedacht: "Als je niet meer vrij mag denken, dán zit je pas gevangen!"
Er wordt nl. constant op gehamerd wat haram is en wat halal en dat je je zo dient te gedragen. Je mag zelfs geen haram gedachten hebben. Kleine jongetjes van acht jaar vertelden trots, dat ze in de Jihad gingen vechten en dat ze hier waren om de macht over te nemen. Hoe kwamen ze daaraan op die leeftijd? Het is dus zelfs nog een stap verder, dan de vrijheid van meningsuiting. Je mag niet eens vrij denken!!!

De erfenis van Hitler en het toverwoord (1993 / 2010)

In een oude klapper vond ik dit sprookje, dat ik heb geschreven in juni 1993.
Destijds was ik al erg bezig met allerlei toestanden. Ik voorzag de islamisering alleen dacht ik dat het wat langzamer zou gaan. Ik vertelde aan iedereen in mijn vrienden - en familiekring dat Nederland over 50 jaar islamitisch zou zijn maar dat is toch wat sneller gegaan. Het ergste van alles was, dat bijna niemand er aandacht voor had!
Verborgen in dit sprookje zitten de namen van Hedy d'Ancona en Pronk, destijds de verantwoordelijke ministers.

De erfenis van Hitler en het toverwoord.


Er was eens een dictator in een land hier niet zo ver vandaan. Hitler heette de man en hij hield niet van een bepaalde groep mensen. Deze mensen heetten Joden en zij hadden eigenlijk de beste en best betaalde baantjes in dat land.
Hitler dacht: "Als ik ze om zeep help, dan is het probleem uit de wereld". En hij riep de jager. "Jager, zei hij, ik wil dat je de Joden doodt en wel onmiddellijk! Je kunt ze makkelijk herkennen want ik heb ze al een ster opgeplakt".
En zo geschiedde het. Er werden -naar verluidt- zes miljoen Joden omgebracht.
Toen dit was gebeurd, sprak de hele wereld er schande van en de dictator heeft niemand nog ooit gezien. (Er gaan geruchten, dat hij zich van het leven heeft beroofd maar niemand weet er het fijne van.)


De wereld zat echter opgescheept met een groot probleem. Want wat Hitler gedaan had, dat kón niet en dat mocht nóóit meer voorkomen: mensen ombrengen omdat ze een andere God of kleur of iets dergelijks hadden want als je pech had, was immers jijzelf de pineut! Er was ook al een woord voor het verschijnsel: DISCRIMINATIE!! Allerlei geleerden bogen zich over het probleem en met al de subsidies, die de regering beschikbaar stelde, was daar best van te leven. Alras werden er heel wat groeperingen en termen gevonden: Joden, homo's, negers, Mohammedanen, bijstandsmoeders, werkelozen, asielzoekers, moslims, vrouwen, kinderen, bejaarden, zieken, gehandicapten, allochtonen, Nederlanders, medelanders, Aids-patiënten, gevangenen, niet-rokers, rokers en nog een heel stel anderen.
En er werden wetten gemaakt en voorzieningen ter meerdere glorie van wie maar wilde luisteren.
En iedereen leefde nog lang en gelukkig!


Ja.... maar zo was het dus mooi niet! Net als bij een weegschaal de balans kan doorslaan naar de andere kant, kan dat ook bij een ideaalbeeld gebeuren. Want omdat er iedere dag op gehamerd werd, dat er niet gediscrimineerd mocht worden, durfden mensen niets meer te zeggen van wantoestanden. En zo kwam het, dat na een tijd bepaalde groepen Nederlanders en medelanders misbruik gingen maken van de voorzieningen.
Zo kwam het dat er onterecht uitkeringen werden opgestreken en zo kwam het dat je, als je bij de TV wilde gaan werken, je toch minimaal een Jood moest zijn of een homo.
Zo kwam het dat er beter voor criminelen werd gezorgd dan voor automobilisten.
En zo kwam het dat er dagelijks hele drommen mensen met een andere kleur, geloof, nationaliteit of portemonnaie voor onze poorten stonden. Want wat hier werd gepropageerd, wilden zij ook wel. En de meesten mochten er in. Er kwamen er zoveel, dat er op een gegeven moment geen plaats meer was. De meeste mensen waren het echter allang zat! Ze vonden het wel welletjes. Hun voorzieningen en wetten werden stukje bij beetje afgebrokkeld omdat het geld voor de vluchtelingenhulp ergens vandaan moest komen.
En de minister van W.V.C. (Wij Vragen Centen) kwam op TV. Hé dy vrouwelijke minister, die bijna moest huilen van ontroering en predikte, dat we zeker zo door moesten gaan voor de minder bedeelden en die prompt haar ongetwijfeld mooie woning ter beschikking stelde voor de opvang van een aantal asielzoekers.
En de minister van Ontwikkelingssamenwerking kwam ook op TV; hij 'pronkte' -bewogen tot in het diepst van zijn ziel- met een soepeler beleid om mensen van elders hier te huisvesten en om het goede voorbeeld te geven, onthaalde hij de asielzoekers zonder slaapplaats, gastvrij, in zijn (ongetwijfeld) riante woning.
En iedereen leefde nog lang en gelukkig!


Helaas zal het waarschijnlijk niet zo gaan. Want het sprookje is werkelijkheid. En die werkelijkheid is nu eenmaal minder rooskleurig. De mensen krijgen steeds meer te maken met de gevolgen van een beleid wat ze niet willen.
Dit wakkert vreemdelingenhaat aan terwijl het tegenovergestelde toch juist de bedoeling was!
In het land van de dictator gebeurt dit al weer volop.


Zal de geschiedenis zich herhalen?


Annie de Wijs, juni 1993

Nu ik het zo overtyp, denk ik dat er weinig is veranderd in die 17 jaar. Alleen is alles nog erger geworden. Sinds die tijd is de massa-immigratie de pan uitgerezen en ook de gezinshereniging doet een flinke bom duiten in het zakje. Gelukkig zijn wel meer mensen zich bewust van het gevaar.
Alleen komt die kennis een beetje laat. Rest de vraag of wij het tij kunnen keren... Ik ben daar erg pessimistisch over.